Η γενικότερη μαυρίλα που έχει σκιάσει το περιβάλλον της χώρας, ήταν αδύνατο να αφήσει ανεπηρέαστη το on line στοίχημα και δεν αναφέρομαι στην προ ρυθμίσεων περίοδο, αλλά στη σύγχρονη, τη μετά Betfair (κλπ) εποχή.
Το πρόβλημα δεν εστιάζεται στο πλήθος των εταιριών (υπάρχουν αρκετές, θα υπάρξουν περισσότερες) που «ανοίγουν» στα εγχώρια ip.
Το πρόβλημα εστιάζεται στη (χρόνο με το χρόνο) ολοένα και μεγαλύτερη σκληρότητα των κουπονιών που μας προσφέρουν, κουπόνια που έχουν πλούσιο υλικό σε ότι αφορά την έκταση, παρουσιάζουν όμως στην ολότητά τους, μια εκνευριστική «πτώση» των τιμών, όχι στα αμφίρροπα παιχνίδια, αλλά σε εκείνα που παρουσιάζουν αξιόπιστη και βάσιμη προοπτική επαλήθευσης.
Τις παλιές καλές εποχές, τέτοιες εκπτώσεις τις παρατηρούσαμε κυρίως στις μεγάλες διοργανώσεις – παιχνίδια εμπορικά, πλέον όμως που ο κόσμος έχει ψιλιαστεί πως ότι λάμπει δεν είναι πάντοτε χρυσάφι, βλέπουμε αποκρουστικές τιμές σε αναμετρήσεις που είναι δεδομένο πως θα πάρουν τζίρο μετρημένο και θα συγκινήσουν περισσότερους μεν από τα πρώτα χρόνια, ελάχιστους όμως σε σχέση με εκείνους που θα ποντάρουν στη Μπάγερν, στη Ρεάλ Μαδρίτης, στη Γιουβέντους, στον Άγιαξ, στην Παρί, στη Μπαρτσελόνα…
Οι εταιρίες έχουν πάντα το πλεονέκτημα να ορίζουν τις αποδόσεις, έχουν σκοπό τον πλουτισμό και κάνουν ότι είναι δυνατό για να πάρουν το πλεονέκτημα, έναντι των πελατών που παίζουν για την τσέπη τους και όχι για να παίξουν.
Τους επενδυτές λοιπόν που εστιάζουν στο «πως θα κερδίσουν» δε τους θέλουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα τα εμπόδια που βάζουν, έχει να κάνει με φραγές σε σταθερά (και λογικά, με σύστημα) κερδισμένους λογαριασμούς.
Δεν είναι ο κανόνας, δε συμβαίνει με την ίδια συχνότητα και με τα ίδια κριτήρια σε όλες τις εταιρίες, επειδή όμως συμβαίνει αυτό το τραγικό, λύση είναι να διατηρούμε λογαριασμούς σε 3-4 (τουλάχιστο) bookmakers και να μοιράζουμε τα bets, ώστε εάν έχουμε profit σε σταθερή βάση (αυτός είναι ο στόχος, γι’ αυτό υπάρχει το Betmixers) τότε να «σπάμε» τις αναλήψεις από «μπουκ» σε «μπουκ» και κάπως έτσι να περιορίζουμε τον κίνδυνο είτε της φραγής, είτε των ορίων που θέλει ψυχραιμία και ρεαλισμό, για να μη «σπάσει» την ψυχολογία και τη φόρα ενός πετυχημένου επενδυτή.
Επίσης φρόνιμο είναι να προχωρούμε σε μικρές αναλήψεις και όχι σε αναλήψεις τέτοιες που θα μας βάλουν στο «στόχαστρο» και όλα αυτά, αφού κοιτάξουμε να εξασφαλίσουμε την επιστροφή της αρχικής κατάθεσης.
Αν για παράδειγμα κάνουμε αρχή με 200 ευρώ, πριν τα 400 δεν τραβάμε τίποτα, ούτε φυσικά και βιαζόμαστε (μέγα όπλο η υπομονή) για να κάνουμε το 200+200, με κίνδυνο να χάσουμε και «φτου και απ’ την αρχή», που κάτι τέτοιο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, εις τη «φυλακή»…
Όταν step by step το πετύχουμε, τότε «τραβάμε» τα 200 και ξεκινάμε την προσπάθεια να χτίσουμε με τα υπόλοιπα, στην ουσία δηλαδή (ΑΝΕΥ ΡΙΣΚΟΥ) επανεπενδύουμε τα κέρδη μας και διασκεδάζουμε, χωρίς να πληρώνουμε γι’ αυτό…
ΥΓ : Όσο καλό YIELD και να έχεις (βάση επιτυχίας θεωρείται το 5%) , από το στοίχημα μπορείς να ζεις, μόνο αν παίζεις «σπίτια», επειδή όμως είναι τραγικό και μεγάλο λάθος το να παίζεις «σπίτια», από εμένα ποτέ δε θα διαβάζεις τέτοια ή παρόμοια προτροπή. Για μένα το αθλητικό στοίχημα είναι τρόπος συμπλήρωσης του εισοδήματος με το μικρότερο δυνατό ρίσκο, με παιχνίδι «Από τα κέρδη για νέα κέρδη». Τίποτε λιγότερο & τίποτα περισσότερο από αυτό…
